Hodowla Gołębiewski
Witamy na stronie naszej rodzinnej hodowli Gołębiewski
Zanim stworzyliśmy hodowlę, ponad rok zajęło nam podjęcie decyzji KTÓRA rasa psa i dlaczego ta?
- ten poniższy opis może pomóc w podjęciu decyzji wyboru rasy
Ponieważ mieszkamy w centrum Warszawy w białym apartamencie na 7 piętrze, a w przeszłości mieliśmy puchate koty do przytulania, pierwszy kierunek padł na małe, białe i puchate.
Drugim powodem przestawienia się z kota na psa, był fakt zlikwidowania dodatkowej ozdoby w mieszkaniu pod postacią kuwety i jej towarzyszącym zapachom. Wyeliminowanie zadrapań z mebli oraz wszelkich miejsc z których skacze lub ostrzy pazurki, a także wyeliminowanie ryzyka wyskoczenia przez balkon. Dlatego szukaliśmy rasy która wręcz potrzebuje specjalnych schodków lub podestów aby dostać się na kanapę.
Trzecim powodem w dzisiejszych czasach e-lerningu i e-pracy są korzyści zdrowotne wynikające z wychodzenia na regularne krótkie spacery w przerwie między pracą lub lekcją.
Czwartym powodem była możliwość podróży wszędzie ze swoim pupilem (w plecaku dla zwierząt do 5 kg) na rolkach, na rowerze, skuterze, w autobusie, w pociągu, w taxi, aucie czy w samolocie jako bagaż podręczny, wspólne zakupy w centrum handlowym, czy też wyjście do restauracji. Dzięki temu zwierzę nie musi zostawać samo w domu, buduje się z nim większą więź, a także eliminujemy poczucie dyskomfortu z powodu samotności zwierzaka pozostawionego samotnie w apartamencie/domu.
Piątym bardzo istotnym kryterium było też poznanie historii ras i ich wady i zalety zapisane w genetyce. Charakter, inteligencja, zdrowie, sposób pielęgnacji i koszty utrzymania. Tak aby był psem rodzinnym, towarzyskim ale z ograniczonym zaufaniem do obcych tak aby zminimalizować ryzyko kradzieży, ani lękliwym, ani agresywnym lecz radosnym. Długowieczność i odporność na różne warunki pogodowe, tak aby się nie martwić podczas spacerów jesienią i zimą o ubiór. Jak najmniej możliwych chorób genetycznych.
I tak krok po kroku wyszedł nam;
Szpic miniaturowy (Pomeranian)
Zachowanie i charakter
Szpic niemiecki jest zawsze czujny, żwawy, niezwykle przywiązany do swojego właściciela. Jest bardzo pojętny i łatwy do wychowania. Nieufność w stosunku do obcych i brak instynktu myśliwskiego predysponują go do roli idealnego stróża domu i podwórka. Nie jest ani bojaźliwy, ani agresywny. Jego zasadnicze cechy to niewrażliwość na warunki klimatyczne, masywność i długowieczność.
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 05.03.1998
Użytkowanie: pies pilnujący i towarzyski
Klasyfikacja FCI: grupa 5 - szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 4 - szpice europejskie. Bez prób pracy.
Krótki rys historyczny
Szpice niemieckie są potomkami psa torfowego epoki kamiennej Canis familiaris palustris Ruthimeyer oraz późniejszego "szpica z okresu domów na palach" i najstarszą rasą psów Europy Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie niemieckojęzycznych szpice miniaturowe nazywane są Pomeranian.
Wrażenie ogólne
Szpice ujmują piękną okrywą włosową, sterczącą dzięki obfitemu podszerstkowi. Szczególną uwagę zwraca obfita, grzywiasta kryza wokół szyi i puszysty ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z żywymi oczyma i małe, spiczaste, blisko siebie osadzone uszy nadają szpicowi charakterystyczny dla niego zuchwały wygląd.
Ważne proporcje
Stosunek wysokości w kłębie do długości psa wynosi 1:1.
Głowa: Mózgoczaszka średniej wielkości, oglądana od góry najszersza w części tylnej i zwęża się klinowato aż do czubka nosa. Stop: średnio zaznaczony, wyraźny, ale nie urwany.
Trzewioczaszka: Nos okrągły, mały, czysto czarny; ciemnobrązowy u wszystkich szpiców brunatnych.
Kufa: niezbyt długa, ani gruba (toporna), ani zbyt spiczasta, w dobrej proporcji do mózgoczaszki (u szpiców małych i miniaturowych - Pomeranian ok. 2:4). Wargi nie opadające, przylegające ciasno nie tworzą fałd w kącikach fafli. U szpiców wszelkich maści czarnopigmentowane, ale u brunatnych brązowe.
Szczęki/zęby: Szczęki normalnie rozwinięte, z pełnym zgryzem nożycowym z 42 zębami zgodnie ze wzorem zębowym. Górny rząd siekaczy sięga poza dolny bez szczeliny, a zęby w szczęce ustawione są pionowo. U małych i miniaturowych szpiców (pomeranian) tolerowany jest nieznaczny ubytek przedtrzonowców. U wszystkich szpiców dopuszczalny jest zgryz cęgowy.
Policzki łagodnie zaokrąglone, nie wystające.
Oczy: średniej wielkości, migdałowate, ustawione nieco ukośnie, ciemne. Powieki ciemnopigmentowane, u wszystkich szpiców brunatnych ciemnobrązowe.
Uszy: małe, ustawione stosunkowo blisko siebie, osadzone wysoko, trójkątne; noszone zawsze pionowo ze sztywnymi czubkami.
Szyja: średniej długości, osadzona szeroko na łopatkach, lekko wysklepiona na karku, bez podgardla, okryta grzywiastym kołnierzem włosów.
Tułów: Linia górna profilu zaczyna się na czubku pionowo noszonych, sterczących uszu i łagodnym łukiem przechodzi w krótki, prosty grzbiet. Sylwetkę zaokrągla puszysty, powiewający ogon, pokrywający częściowo grzbiet.
Kłąb/grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi nieznacznie w krótkie, proste, silne plecy.
Lędźwie: krótkie, szerokie i silne.
Zad: szeroki, krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona, przedpiersie dobrze rozwinięte. Dolna linia profilu i brzuch: Klatka piersiowa sięgająca daleko, brzuch tylko średnio podciągnięty.
Ogon: wysoko osadzony, średniej długości, przy nasadzie zwinięty w górę i do przodu, ciasno przylegający do grzbietu, bardzo puszyście owłosiony. Dopuszczalna jest podwójna pętla na końcu ogona.
Kończyny:
Kończyny przednie: proste, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: dobrze umięśnione i ciasno połączone z klatką piersiową; długie, ustawione skośnie do tyłu. Niemal tak samo długie ramię tworzy z łopatką kąt ok. 90°.
Łokcie: silne, przylegające do klatki piersiowej, nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Przedramię: średniej długości, w stosunku do tułowia krępe i niemal proste, a bokach dobrze owłosione.
Śródręcze: silne, średniej długości, ustawione pod kątem ok. 90° do prostopadłej.
Stopy przednie możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie. Pazury i poduszki stóp czarne, u szpiców brązowych ciemnobrązowe.
Kończyny tylne: bardzo silnie umięśnione i do stawu skokowego w bujnych portkach. Ustawione prosto i równolegle.
Udo/podudzie: mniej więcej równej długości.
Kolano: silne, tylko umiarkowanie kątowane, w ruchu nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie: średniej długości, bardzo silne i ustawione prostopadle do ziemi.
Stopy tylne możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie i z mocnymi poduszkami. Pazury i poduszki możliwie ciemne.
Chód: Szpice niemieckie poruszają się prosto, płynnie, sprężyście, z dobrym odbiciem. Skóra przylega ciasno do ciała, nie tworzy fałd.
Okrywa włosowa: Włos Szpice niemieckie mają podwójną okrywę włosową: długie, proste, sterczące włosy okrywowe i krótki, gęsty, waciasty podszerstek. Głowa, uszy, przody kończyn i stopy mają włos krótki i gęsty (aksamitny), reszta ciała pokryta jest długim, bujnym włosem; włos nie jest falisty, ani kędzierzawy, ani kudłaty, na grzbiecie nie ma przedziałka. Szyję i łopatki pokrywa gęsta grzywa. Kończyny przednie z tyłu z obfitymi frędzlami, kończyny tylne od zadu do stawu skokowego ubrane w obszerne portki, ogon puszysty.
Umaszczenie:
- szpic miniaturowy - pomeranian: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści.
Wielkość i waga, wysokość w kłębie:
- szpic miniaturowy 21 cm ± 3 cm.
(osobniki poniżej 18 cm są niepożądane).
Waga: Każda wielkość musi mieć odpowiednią do niej wagę.
Błędy: Każde odchylenie od wymienionych wyżej punktów musi być uznawane za błąd, którego ocena jest wprost proporcjonalna do stopnia odchylenia.
Poważne błędy:
- błędy w budowie,
- zbyt płaska głowa, wyraźnie jabłkowata,
- nos, fafle, powieki barwy mięsnej,
- braki w uzębieniu u szpiców wilczych (keeshond), szpiców dużych i średnich,
- oczy zbyt duże lub za jasne, oczy wypukłe,
- błędy w aparacie ruchu,
Błędy wykluczające:
- nie zamknięte ciemiączko,
- przodo- lub tyłozgryz,
- ektropium lub entropium,
- obwisłe uszy,
- wyraźne białe plamy u wszystkich innych szpiców niż białe.
Uwaga: Psy muszą mieć dwa w pełni wykształcone jądra, znajdujące się całkowicie w mosznie.
