Labrador Retriever
Historia rasy
Labrador jest najpopularniejszą ze wszystkich ras, a jego popularność wynika z wszechstronności jako towarzysza rodziny, psa użytkowego, psa przewodnika, a także pracującego psa do polowań. Rasa pochodzi z Nowej Fundlandii, która od XVI wieku była znana z przemysłu rybnego z dobrze rozwiniętymi szlakami handlowymi między Anglią a Kanadą. Psy były tam wykorzystywane, aby pomóc rybakom w odzyskiwaniu sieci i zgubionych lin oraz ciągnięciu wozów załadowanych rybami. Psy z Nowej Funlandii były mniejsze niż obecnie, a odmiana była znana jako Pies Świętego Jana. Uważa się, że krzyżówka tej rasy z psami myśliwskimi przewiezionymi do Nowej Fundlandii przez angielskich kupców i rybaków stanowiła podstawę współczesnego Labradora. Jeden z pierwszych mecenasów rasy, hrabia Malmesbury nadał jej obecną nazwę. Pierwszy klub Labradora powstał w 1916 roku.
Temperament
Inteligentny, bystry i posłuszny, pragnący zadowolić przewodnika. Obdarzony życzliwą naturą, bez śladu agresji i nadmiernej nieśmiałości.
Głowa i czaszka
Czaszka szeroka ze zdefiniowanym stopem; z wyraźnym zarysem, bez wydatnych policzków. Szczęki średniej długości, mocne, nieruchliwe. Szeroki nos, dobrze rozwinięte nozdrza.
Oczy
Średniej wielkości, wyrażające inteligencję i dobry temperament; brązowe lub piwne.
Uszy
Niewielkie ani nieciężkie, zwisające blisko głowy i osadzone dość daleko z tyłu.
Zgryz
Szczęki i zęby mocne z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górne zęby ściśle zachodzą na dolne zęby i ustawione są prostopadle do szczęk.
Szyja
Gładka, mocna, dobrze osadzone łopatki.
Przednie kończyny
Łopatki długie i spadziste. Kończyny przednie dobrze osadzone i proste od łokcia do ziemi, patrząc z przodu lub z boku.
Tułów
Klatka piersiowa o dobrej szerokości i głębokości, z dobrze wysklepionymi żebrami- tego efektu nie można uzyskać poprzez nadwagę. Górna linia pozioma. Lędźwie szerokie, krótkie i mocne.
Tylne kończyny
Zad dobrze rozwinięty, nie opadający do ogona; zwrotny. Kolana dobrze kątowane, stawy skokowe odpowiednio nisko osadzone. Niepożądane jest krowia postawa.
Łapy
Okrągłe, kompaktowe; dobrze wysklepione palce i dobrze rozwinięte poduszki.
Ogon
Charakterystyczny dla tej rasy rozszerzający się w kierunku nasady, stopniowo zwężający się ku końcowi, średniej długości, wolny od „pióra”, ale obleczony dookoła krótką, grubą, gęstą szatą, sprawiającą, że ogon wygląda na zaokrąglony, jego wygląd opisuje się jako ogon wydry. Może być noszony wesoło, ale nie powinien się zwijać nad grzbietem.
Chód/Ruch
Swobodny, z odpowiednio długim wykrokiem, w ruchu kończyny przednie i tylne równoległe do tułowia.
Szata
Charakterystyczna dla rasy, krótka gęsta bez falowania i wtapiania, w dotyku dość twarda; podszerstek odporny na warunki atmosferyczne.
Umaszczenie
Całkowicie czarny, żółty, wątrobiany lub czekoladowy. Żółte umaszczenie od jasnego kremu do rudego. Dozwolone małe białe plamki na piersi.
Wielkość
Idealna wysokość w kłębie: psy 56-57 cm, suki 55-56 cm.
Wady
Każde odstępstwo od powyższych wytycznych należy uznać za wadę, a powaga, z jaką należy ją rozpatrywać, powinna być dokładnie proporcjonalna do jej stopnia i jej wpływu na zdrowie i dobrostan psa oraz na zdolność psa do wykonania pracy do której rasa została wyhodowana.
Należy pamiętać o tym, że samce muszą posiadać oba jądra w mosznie.
Choroby typowe dla psów tej rasy
U Labradorów dość często występują dysplazje stawów biodrowych i łokciowych a także zwichnięcie rzepki, zapaść wysiłkowa i dysplazja zastawki trójdzielnej. U psów tej rasy może zdarzać się też narkolepsja, objawiająca się zapaścią i stanem podobnym do snu. Podobnie jak Nowofundlandy, wywodzące się z tej samej wyspy, Labradory, mogą chorować na cystynurię (choroba układu moczowego).
Wzorzec rasy opracowano na podstawie Standardu Rasy Brytyjskiego The Kennel Club