Mops - Kennel Club
Porozmawiaj z nami
Kennel Club

Mops

Historia rasy

Powstanie tej rasy zawdzięczamy Chińczykom, a konkretnie ich wielkiej pasji do małych ras. Uważa się, że kupcy z holenderskiej firmy East India Company zabrali psy tego typu do Holandii w XVI wieku, a tam stały się bardzo popularne w kręgach dworskich. Kiedy Wilhelm III Orański przejął tron angielski, jego mopsy przybyły razem z nim i zwróciły uwagę arystokracji. Wkrótce rasa zyskała popularność na dworze. W XXI wieku Mops utrzymuje popularność dzięki swojej wspaniałej osobowości. Mops jest zakwalifikowany do grupy Toy (do towarzystwa) i chyba najlepiej ze wszystkich ras pasuje do tej grupy. Mówi się o nim "dużo psa w małym ciele".

Wygląd ogólny

Mops jest zdecydowanie kwadratowy i krzepki - "dużo psa w małym ciele". Jest o zwartych proporcjach i twardych mięśniach. Nigdy nie wydaje się niski lub wysoki na nogach ani szczupły.

 

Charakterystyka

Urokliwy, dostojny i inteligentny.

 

Temperament

Łagodny z żywym usposobieniem.

 

Głowa i czaszka

Głowa stosunkowo duża i proporcjonalna do tułowia, okrągła ale nie w kształcie jabłka, bez zaznaczonego stopu. Kufa stosunkowo krótka, kwadratowa, nie zadarta. Nos czarny, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Zmarszczki na czole wyraźnie zaznaczone, ale bez przesady. Oczy i nos nigdy nie mogą zostać zasłonięte przez fałdy skórne. Zbyt wąskie nozdrza oraz zbyt duże zmarszczki na nosie są niedopuszczalne, stanowią poważną wadę.

 

Oczy

Oczy ciemne, stosunkowo duże, okrągłe, pełne troski w wyrazie, bardzo błyszczące, w chwili podekscytowania pełne ognia. Nie mogą być wyłupiaste , zbyt duże w stosunku do głowy ani ukazywać bieli podczas patrzenia na wprost. Niewykazujące żadnych śladów chorobowych.

 

Uszy

Cienkie, małe, miękkie jak czarny aksamit. Występują dwa rodzaje: „ucho w kształcie guzika” – załamane ku przodowi, końcówka ucha przylegająca do czaszki i zakrywająca wnętrze ucha. „ucho różyczkowe” – małe, zwisające, załamane i odchylone do tyłu, odkrywające wnętrze ucha.

 

Zgryz

Niewielki przodozgryz. Szeroka żuchwa z siekaczami w niemal prostej linii. Krzywa żuchwa, pokazywanie zębów lub języka jest wysoce niepożądane i powinno być surowo oceniane.

 

Szyja

Lekko łukowata, mocna, gruba, o długości wystarczającej do dumnego noszenia głowy.

 

Przednie kończyny

Bardzo mocne, proste, średniej długości, ustawione pod tułowiem.  Łopatki ustawione ukośnie.

 

Tułów

Krótki, zwarty. Klatka piersiowa szeroka oraz mocna. Żebra dobrze wysklepione oraz prawidłowo osadzone. Górna linia grzbietu prosta, nie może być ani wysklepiona ani zapadnięta.

 

Tylne kończyny

Bardzo mocne, średniej długości, stawy kolanowe dobrze kątowane, ustawione pod tułowiem, widziane od tyłu proste i równoległe.

 

Łapy

Nie są tak długie jak zajęcze, ani tak okrągłe jak kocie, dobrze rozdzielone palce. Paznokcie czarne.

 

Ogon

Osadzony wysoko, ciasno skręcony, przylegający do biodra. Pożądane jest podwójne skręcenie. 

 

Chód/Ruch

Oglądane z przodu kończyny powinny unosić się i opadać w przedłużeniu linii łopatek, łapy powinny być skierowane bezpośrednio do przodu, nie powinny wysuwać się ani na zewnątrz ani do środka. Ruch tylnych kończyn równie prawidłowy. Przednie kończyny z dobrym wykrokiem, tylnie kończyny poruszają się swobodnie z prawidłową pracą stawów kolanowych. Lekko toczący się ruch tylnych kończyn jest dopełnieniem ruchu. Pies musi być zdolny do sprawnego i wydajnego ruchu.

Szata

Delikatna, gładka, miękka, krótka i błyszcząca. Nie może być szorstka, odstająca oraz wełnista.

Umaszczenie

Srebrny, morelowy, płowy lub czarny.  Kolor wyraźnie zaznaczony, aby podkreślić kontrast między nim a czarną pręgą grzbietową, rozciągającą się od potylicy do ogona, i maską.  Zaznaczenie wyraźnie odgraniczone. Kufa lub maska, uszy, „pieprzyki” na policzkach, znak kciuka lub diament na czole oraz pręga grzbietowa jak najbardziej czarne.

 

Wielkość

Idealna waga 6,3 – 8,1kg. Pies powinien być mocno umięśniony, lecz nie należy tego mylić z nadwagą.

 

Wady

Każde odstępstwo od powyższych wytycznych należy uznać za wadę, a powaga, z jaką należy ją rozpatrywać, powinna być dokładnie proporcjonalna do jej stopnia i jej wpływu na zdrowie i dobrostan psa oraz na zdolność psa do wykonania pracy do której rasa została wyhodowana.

Należy pamiętać o tym, że samce muszą posiadać oba jądra w mosznie.

Choroby typowe dla psów tej rasy

Przedstawiciele rasy Mops mogą cierpieć na następujące choroby: dysplazja stawów łokciowych i biodrowych, choroba Legga-Calvego- Pethersa, zwichnięcia rzepki, zespół oddechowy psów krótkoczaszkowych, entropium, barwnikowe zapalenie rogówki, przetrwałe błony źreniczne, dwurzędowość rzęs, niedoczynność tarczycy, alergiczne zapalenie skóry, przewlekłe powierzchowne zapalenie skóry, zbyt duża szpara powiekowa, zaćma, zespolenie wrotno-oboczne, kamica pęcherza moczowego, cukrzyca, kręg połowiczy i kręg motyli, mielopatia zwyrodnieniowa, skręt płata płucnego.

Wzorzec rasy opracowano na podstawie Standardu Rasy Brytyjskiego The Kennel Club