Shih - tzu - Kennel Club
Porozmawiaj z nami
Kennel Club

Shih - tzu

Historia rasy

Wśród kynologów utarło się przekonanie, że Shih-Tzu pochodzi z Chin, a w jego tworzeniu brały udział psy ras pochodzących z Tybetu. Jeszcze do niedawna powszechne było twierdzenie, że przodkiem Shih-Tzu jest Pekińczyk. Dopiero najnowsze badania genetyczne rzuciły na kwestię pochodzenia tej rasy nowe tło. Według naukowców Shih – Tzu jest rasą dużo starszą od Pekińczyków, a zatem rasa mogła zostać wyhodowana w Tybecie, a Chińczycy ją spopularyzowali.
Pierwsze Shih - Tzu zostały pokazane w Anglii w 1933 roku i wystawiano je jako Lhasa Apso. Wkrótce opisano różnice w wyglądzie głowy i podano także kilka innych różnic, co pozwoliło na stworzenie osobnego standardu rasy. W 1934 r. Założono Shih - Tzu Club of England, a rasę oficjalnie uznano w latach 40. XX wieku.

Wygląd ogólny

Solidny, obficie, ale nie nadmiernie owłosiony pies o wyraźnie aroganckiej postawie  i pysku przypominającym chryzantemę.

Charakterystyka

Inteligentny, aktywny i czujny pies.

Temperament

Przyjazny, ale niezależny.

Głowa i czaszka

Głowa szeroka, okrągła, dość szeroko rozstawione oczy. Bujnie owłosiona głowa z brodą i wąsami, włosy rosnące do góry na pysku, układające się w kształt chryzantemy. Włosy nie mogą utrudniać psu widzenia. Kufa szeroka, kwadratowa, krótka, nie pomarszczona; płaska i owłosiona. Nos czarny, ale możliwy jest także w kolorze wątrobianym u psów czekoladowych lub z czekoladowymi znaczeniami, odległość od czubka nosa do początku stopu ok. 2,5 cm. Nos  lekko zadarty. Wierzch nosa powinien znajdować się na linii dolnej powieki lub nieco poniżej. Szeroko otwarte nozdrza. Spłaszczony nos, podobnie jak ściśnięte nozdrza wysoce niepożądany. Pigmentacja kufy możliwie najpełniejsza.

Oczy

Duże, ciemne, okrągłe, dobrze rozstawione, ale nie nazbyt wydatne. Patrzące pogodnie. U psów czekoladowych lub z czekoladowymi znaczeniami dopuszczalny jest jaśniejszy kolor oczu. Białko oka niewidoczne.

Uszy

Duże, z długim płatem, opadające. Osadzone nieco poniżej korony czaszki, tak mocno pokryte, że wydają się wtapiać we włosy na szyi.

Zgryz

Szeroka szczęka i żuchwa, delikatny przodozgryz lub zgryz cęgowy. Szczęka i żuchwa całkowicie przykryta wargami. Skrzywienie żuchwy niedopuszczalne.

Szyja

Proporcjonalna, dobrze wysklepiona. Jej długość pozwala na dumne noszenie głowy.

Przednie kończyny

Łopatki mocne. Nogi krótkie i muskularne o dobrym kośćcu, możliwie proste z szeroką klatką piersiową.

Tułów

Dłuższy między kłębem a nasadą ogona niż wysokość w kłębie, dobrze połączony i mocny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, ramiona mocne.

Tylne kończyny

Nogi krótkie i muskularne o dużej kości. Proste patrząc z tyłu. Uda dobrze zaokrąglone i umięśnione.

Łapy

Zaokrąglone, jędrne i dobrze owłosione.

Ogon

Bogato owłosiony, noszony wesoło z tyłu. Osadzony wysoko w przybliżeniu na poziomie sklepienia czaszki, co sprawia, że sylwetka jest zrównoważona.

Chód/Ruch

Arogancki, płynny, przednie kończyny z dobrym wykrokiem, mocne działanie kończyn tylnych, które poruszają się tak, że widać poduszki palców.

Szata

Szata długa, gęsta, niekręcona, z umiarkowanym podszerstkiem, niewełniana. Lekka fala dozwolona. Włosy nie mogą wpłynąć na zdolność widzenia psa, a długość płaszcza nie powinna ograniczać ruchu.

Umaszczenie

Wszystkie kolory inne niż merle są dozwolone, biały strzałka na czole i biała końcówka ogona są bardzo pożądane u psów łaciatych.

Wielkość

Wysokość w kłębie: nie więcej niż 27 cm, rodzaj i cechy rasy mają największe znaczenie i w żadnym wypadku nie należy poświęcać ich dla rozmiarów. Waga 4,5-8 kg. Idealna waga 4,5-7,5 kg.

Wady

Każde odstępstwo od powyższych wytycznych należy uznać za wadę, a powaga, z jaką należy ją rozpatrywać, powinna być dokładnie proporcjonalna do jej stopnia i jej wpływu na zdrowie i dobrostan psa oraz na zdolność psa do wykonania pracy do której rasa została wyhodowana.

Należy pamiętać o tym, że samce muszą posiadać oba jądra w mosznie.

Choroby typowe dla psów tej rasy

Najczęstszą przypadłością tej rasy jest przepuklina pępkowa. Dotyczy ona więcej niż połowy pogłowia shih-tzu, jednak tylko u niektórych wymagana jest interwencja chirurgiczna. Psy tej rasy mogą również cierpieć na choroby nerek. Zdarzają się również problemy ze stawami łokciowymi i biodrowymi a także wypadanie rzepki. Jak u wszystkich ras brachycefalicznych, zdarzają się problemy z niewydolnością oddechową. Typowe dla shih-tzu są również choroby oczu i powiek, tj. nadmierne łzawienie, jaskra, zaćma, zbyt duża szpara powiekowa i wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki.

Wzorzec rasy opracowano na podstawie Standardu Rasy Brytyjskiego The Kennel Club