Wyżeł Weimarski
Srebrno-szara sierść Wyżła Weimarskiego przyniosła mu przydomek „Szare Widmo”.
Rasa ta została stworzona na niemieckim dworze wielkiego księcia Karola Augusta z Weimaru, gdzie rozwijano ją jako psa myśliwskiego dla arystokracji na początku XIX wieku. Szlachta z Weimaru postanowiła zachować rasę wyłącznie dla elit, tworząc zamknięty klub i rygorystycznie egzekwując zasady posiadania. Psy sprzedane osobom spoza klubu musiały być odsprzedane potajemnie.
Dopiero po II wojnie światowej rasa zaczęła być znana poza Niemcami – z eksportami do USA i Wielkiej Brytanii. Popularność rasy gwałtownie wzrosła – szczególnie jako psa pokazowego. Po raz pierwszy pojawił się w UK w latach 50.
Rasa posiada również odmianę długowłosą, która jest znacznie rzadsza.
Wygląd ogólny
Pies średniej wielkości, szary z jasnymi oczami. Wygląd pełen siły, wytrzymałości i harmonii.
Charakterystyka
Niezwykle istotna zdolność do pracy myśliwskiej.
Temperament
Nieustraszony, przyjacielski, czujny, posłuszny i uważny.
Głowa i czaszka
Średniej długości, szlachetna; lekko sklepiona czaszka z umiarkowanym stopem. Głęboka kufa, szczęki silne, nos szary.
Oczy
Średniej wielkości, okrągłe. Odcienie bursztynowe lub niebiesko-szare o inteligentnym wyrazie.
Uszy
Szerokie i stosunkowo długie, wysoko osadzone. Kończą się około 2,5 cm od czubka nosa.
Uzębienie
Mocne szczęki z pełnym i regularnym zgryzem nożycowym. Dobrze rozwinięte uzębienie. Wargi i dziąsła różowe.
Szyja
Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.
Przednie kończyny
Kończyny przednie proste i mocne. Odległość od łokcia do podłoża równa odległości od łokcia do kłębu.
Tułów
Długość od punktu barkowego do guza biodrowego większa niż wysokość w kłębie, w proporcjach około 12:10. Linia grzbietu lekko opadająca. Klatka piersiowa głęboka, dobrze rozwinięta. Żebra dobrze wysklepione i sięgające daleko do tyłu. Brzuch umiarkowanie podciągnięty. Klatka piersiowa sięga do łokci.
Tylne kończyny
Umiarkowanie kątowane, stawy dobrze rozwinięte. Śródstopia nisko osadzone, nie skręcone do wewnątrz ani na zewnątrz.
Łapy
Mocne, zwarte. Palce dobrze wysklepione. Pazury krótkie, koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.
Ogon
Naturalny ogon noszony poniżej linii grzbietu w spoczynku; może być uniesiony podczas aktywności, ale nie zakręcony. W długowłosej odmianie ogon piórowaty. W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.
Ruch
Płynny, energiczny, pełen koordynacji. Widziany od tyłu – kończyny równoległe. Z boku – mocna linia grzbietu i dobre wydłużenie kroku.
Sierść
Krótka, gładka i lśniąca. U odmiany długowłosej długość 2,5–5 cm. Dłuższa na szyi, klatce, brzuchu i ogonie, z piórami na kończynach.
Umaszczenie
Jedynym poprawnym kolorem jest szary. Preferowany srebrzystoszary. Dopuszczalne odcienie mysiego lub rudawego szarego, przechodzące w jaśniejszy kolor na głowie i uszach. Ciemny pas wzdłuż grzbietu jest często spotykany. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenie na piersi.
Wielkość
Wysokość w kłębie: psy 61–69 cm, suki 56–64 cm.
Wady
Każde odstępstwo od powyższych cech należy traktować jako wadę, której powaga zależy od wpływu na zdrowie psa i jego zdolność do pracy.
Uwaga
Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra całkowicie opuszczone do moszny.
Zalecane badania